گزیده ای از اشعار فردوسی

«شعری از فردوسی»

چو گفتـــــار بیهــوده بسیــار گشت                       سخنگوی در مردمی خوار گشت

به نایـافت رنجه مـکن خـــــویشتن                          که تیمـار جان باشد و رنج تـن

****اشعار فردوسی*****

زدانش چو جان تـــرا مـــایـه نیست                    به از خامشی هیچ پیرایــه نیست

توانگر شد آنکس که خرسنـــد گشت                  از او آز و تیمار در بنـــد گشت

****اشعار فردوسی*****

بـه آمــوختن چون فــروتن شـــوی                            سخن هــای دانندگــان بشنوی

مگوی آن سخن، کاندر آن سود نیست                       کز آن آتشت بهره جز دود نیست

****اشعار فردوسی*****

بیــــا تا جهــــان را به بــد نسپریم                   به کوشش همه دست نیکی بریم

نبــاشد همی نیک و بـــد، پــــایدار                   همـــــان به که نیکی بود یادگار

****اشعار فردوسی*****

همــــان گنج و دینار و کاخ بلنـــــد                نخواهــــد بدن مرترا ســـودمند

فــریــدون فــرّخ، فرشته نبـــــــود               بــه مشک و به عنبر، سرشته نبود

به داد و دهش یــافت آن نیگـــــوئی

  تو داد و دهش کن، فریدون توئی

********اشعار فردوسی********

« شعری از فردوسی »

سپاه شب تیره

شبی چون شَبَه روی شسته به قیر

نه بهرام پیدا ، نه کیوان ، نه تیر

****اشعار فردوسی*****

دگرگونه آرایشی کرد ماه

بسیچ گذر کرد بر پیشگاه

شده تیره اندر سرای درنگ

میان کرده باریک و دل کرده تنگ

ز تاجش سه بهره شده لاژورد

سپرده هوا را به زنگار و گَرد

****اشعار فردوسی*****

سپاه شب تیره بر دشت و راغ

یکی فرش گسترده از پّر زاغ

نموده ز هر سو به چشم اهرمن

چو مار سیه ، باز کرده دهن

****اشعار فردوسی*****

چو پولاد زنگار خورده سپهر

تو گفتی به قیر اندر اندود چهر

فرو ماند گردون گردان به جای

شده سست خورشید را دست و پای

****اشعار فردوسی*****

سپهر اندر آن چادر قیرگون

تو گفتی شدستی به خواب اندرون

نَبُد هیچ پیدا نشیب از فراز

دلم تنگ شد زان شب دیریاز

این هم چند بیت از شعر فردوسی بزرگ آیینه دار فرهنگ و زبان

ندانی که ایران نشست   منست    

جهان سر به سر  زیر  دست ِ منست

هنر   نزد  ایرانیان  است و  بـــس   

ندادند   شـیر    ژیان     را    بکــس

همه   یکدلانند   یـزدان   شناس     

بـه   نیکـی  ندارنـد  از  بـد   هـراس

دریغ است ایـران که ویـران شــود        

کنام     پلنگان   و  شیران    شــود

 چـو ایـران نباشد  تن  من مـبـاد     

در این بوم و بر زنده یک تن مباد

همـه روی  یکسر  بجـنگ  آوریــم    

جــهان بر   بـداندیـش   تنـگ آوریم

همه سربسر تن به کشتن دهیم   

بـه از آنکه  کشـور به دشمن دهـیم

چنین  گفت  موبد   که مرد   بنام    

بـه از زنـده  دشمـن بر او  شاد  کام

اگر  کُشــت  خواهــد  تو را روزگــار      

چــه  نیکــو تر  از  مـرگ  در کـــار زار